De Fransen, die vanaf 1912 met de Spanjaarden wedijverden om op Marokko hun stempel te drukken, begonnen met de terrasjes op de stoep voor de koffiehuizen. Tot de dag van vandaag zijn café’s de basis van het culturele leven in Tanger. Ik zat graag op het terras van café Colon (de kolonist). Daar dronk ik NousNous, koffie met melk dat op zo’n geraffineerde manier wordt ingeschonken dat de kleur in het glas langzaam overloopt van melkwit naar gebrande koffie zwart. Intussen hield ik de buurt in de gaten en tekende dat het een lieve lust had. Voor de gesloten deuren van de bioscoop stond de visverkoper met zijn kar die iedere dag zijn vers gevangen waren verkocht. Naast hem zaten twee mannen waarvan de ene sigaretten per stuk aanbood en de ander gratis drinkwater aan de dorstige bood. Huisvrouwen die van de groentemarkt een eindje verder op kwamen, stonden te keuvelen en taxichauffeurs parkeerden hun bolide voor een middagtukje. Groepjes toeristen kwamen van de Kasba boven op de heuvel naar beneden naar het Grand Soccoplein belaagd door sjacheraars met goedkope prullen in de aanbieding. In de avond werd er druk geflaneerd op Spaanse wijze met hele families en opgewonden groepjes jongeren. Schijnbaar zonder doel bewogen vluchtelingen uit Sub-Sahara landen zich tussen de buurtbewoners en toeristen door. Zo nu en dan kregen ze wat toegestopt: fruit, levensmiddelen of kleingeld. Ik zag ze nooit bedelen. Onderschrift: vanuit Café Colon(10)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten