Direct bij het binnenrijden van Tetouan viel het op: dit is een Spaanse stad. De gebouwen en de lay-out van de straten getuigden er van. Als getuigenis van de historische band ligt op het immense Hassan II plein tegenover het koninklijk paleis het Spaanse consulaat. Tetouan is ook een stad van de kunsten met een heuse kunstacademie. Om de hoek van de Plaza Major is de ingang naar de Medina met in de nauwe straten een dubbele rij straatventers met kleding en huishoudelijke prullen uit Spanje. Een gestage stroom winkelend en werkend publiek vloeide moeiteloos als water tussen de uitgestalde waren. De weg bracht ons via zijwegen, Hamams, een juweliers soek, een dichtgemetselde poort, oude moskeeën, scherpe bochten, tunnels en een door vijgenbomen beschaduwd pleintje met lokaal gewoven kleden en doeken zonder te verdwalen in tien minuten naar de Riad Dalia. het huis van een Nederlandse consul in de 18de eeuw waar we logeerden. Maar je kon er natuurlijk uren over doen en je kon verdwalen en terecht komen in hele andere delen van de Medina waar de straten nog nauwer waren en de pakhuizen en winkels verborgen lagen in grote oude huizen. Maar overal waar je kwam, waren poezen. In de Riad Dalia leek sinds de 18de eeuw niet veel veranderd. Dat was ook de tijd dat er een einde kwam aan de bloei van de stad. Een lokale heerser haalde het in z’n hoofd om een pogrom tegen de Joodse bevolking uit te vaardigen en de stad is daar nooit meer van hersteld. Gelukkig is er nog kunst. Van de jonge beheerder kregen we twee lijvige volumes waarin alle levende kunstschilders uit Tetouan een pagina hadden. Het was interessant om het werk te bekijken. (20 Tetouan)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten