De monding van de rivieren Sous en Massa is in 1991 tot Nationaal Park uitgeroepen. Het is een gebied dat voornamelijk bestaat uit begraasde steppen dat als fourageergebied is gereserveerd voor ibissen en gazellen. De kust bestaat uit zandduinen, zandstranden en kliffen met daartussen draslanden. Vooral de draslanden zijn rijk aan flora en fauna. Ook dit gebied heeft zwaar geleden onder jaren van droogte, maar Hassan onze buurman in Sidi Rabat vlak bij de monding van de Massa rivier die er zijn hele leven heeft gewoond en het park als zijn broekzak kent, is niet bevreesd. ‘Zodra het water komt, ontspruiten de zaden en komen de eieren uit.’ Ik ben nogal sceptisch, maar inderdaad: toen na de heftige regens van de winter van 2014/15 de monding opvulde met water en er overal kreken en poelen ontstonden, barstte het leven los en liep alles uit. Juist die menging van woestijn en zoetwaterleven, maakt het park zo bijzonder voor de bezoeker. Het gebied herbergt 3 van de vier broedplaatsen van de bedreigde Heremietibis (95% van de wereld populatie) die ooit ook in grote delen van Europa voorkwam. Ik was zo gelukkig om een groepje tegen te komen. Ze waren niet bang en lieten rustig hun bijzonder wild uitziende tooi portretteren. Onderschrift: Een kolonie Heremietibissen op het randje van een klif boven de Atlantische Oceaan
(23 Marokko ZW)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten