De zegen van regen

Bert vertelde dat het tien jaar niet ‘echt’ geregend had in de Sous. Er waren kinderen die nog nooit bloemen hadden gezien. Maar toen de regen dan ook eindelijk in alle hevigheid losbarstte, bloeide de woestijn en de droge berghellingen. Natuurlijk waren er ook verwoestende overstromingen omdat de rivierbeddingen de watervloed zo snel niet konden verwerken en de droge, harde grond het niet kon absorberen. Water is zo’n belangrijk aspect in het leven dat menig Marokkaan er meteen over begint. We zaten nog maar net in de auto met Mohammed de Chauffeur en waren Marrakesh nog niet uit of hij had al wat te zeggen over het groene gras van de golfcourses en de multinationale olijfboomgaarden die wél water kregen, maar de uitgedroogde velden van de dorpsgemeenschap niet. Hassan uit Tamegroute klaagde dat ‘De Koning alle water voor zichzelf houdt’. De opmerking sloeg op de dam in de bovenloop van de Draa waar de koning inderdaad een buitenverblijf heeft. Maar Hassan doelde op de rantsoenering van water waardoor een familie alleen éénmaal per week water kon tappen voor huishoudelijk gebruik. Wij reden over de weg tussen Ouarzazate en Errichidia ter hoogte van Boumane toen boven de Hoge Atlas een noodweer losbarstte. Alhoewel het noodweer duidelijk waarneembaar was, gebeurde waar wij waren niets. Regen is een kostbaar iets in Marokko waar de woestijn steeds meer ruimte opeist. Onderschrift: een moeder met twee zoontjes die met een kruiwagen vol plastic flessen op weg zijn naar de gemeenschappelijke waterkraan in de kasba van de oase van Ferkla. (43 Marokko)