Overnachten in Marokko

Kooplieden in d’oude tijd wilden dicht bij hun waren blijven ook als ze op reis waren. In de Medina’s waren de Funduqs niet alleen opslagplaatsen van goederen, maar ook verbleven er bezoekende kooplieden. Toeristen in die tijd, en die waren er, niet alleen uit de Islamitische wereld, maar ook uit ‘Het Westen’, verbleven als ‘gast’ in paleizen, Madrassa’s en bij rijke particulieren. Met de Fransen kwamen de hotels in de Ville Nouvelle. In de zestiger jaren van de vorige eeuw kwam het rugzaktoerisme op gang. Die jonge avonturiers wilden het ‘echte’ Marokko beleven en daar hoorde de hotels in de Ville Nouvelle niet toe. Ik herinner mij dat in de korte week in 1969 dat ik met vrienden in Marokko was, wij in Funduqs overnachten. Al snel resen de goedkope ‘hostels’ als paddenstoelen uit de grond in de Medina’s. Comfort was er niet, maar ‘echt’ was het wel. Tenminste dat dachten de rugzaktoeristen. Aan het einde van de 20ste eeuw kwam het grootschalig strandtoerisme op gang vooral rond Agadir. Daarvoor werden grote hotels gebouwd door internationale ketens. De Franse hotelletjes in de Ville Nouvelle hadden inmiddels hun beste tijd gehad en werden vervangen door grotere, modernere varianten in alle prijsklassen van Ibis tot Hilton. Er ontstond een gat in de toeristenmarkt: steeds vaker kwamen er bezoekers die niet tot een reisgroep behoorden en die geen zin hadden in de grote hotels of de goedkope hostels. Wie ging dat opvullen en met wat? In het prille begin van de 21ste eeuw gingen Marokkanen in de Medina hun huis openstellen als pension of op z’n Engels B&B of op z’n Marokkaans Riad. Europeanen volgden. Zij gingen oude Dar’s en Riad’s in de Medina kopen en opknappen. Het werd in korte tijd een eclatant succes. Later kwamen er ook nog Eco-hotels bij voor de toerist die het ‘echte’ met het ‘goede’ wilde combineren. Onderschrift: Riad Zahra in Meknes 43 Meknes ‘14